TOM II: Rozdział 8 - Respice Memoria

Witam!
Jestem ja i kolejny rozdział!
Dziękuje mojej nowej becie Fleur, ( w blogosferze znana też jako BEZ NAZWY) że podjęła się tej małej pracy :) Fleur pisze też ciekawego bloga o Huncwotach zapraszam >>klik<<
Dziękuje wam za wasze uwagi mam nadzieje, że wszystko poprawiłam.
Miłego czytania !
Ginny :*

___________________________~~*~~_________________________

Ginny

 Biegłam po książki, które zostawiłam w Wielkiej Sali, kiedy usłyszałam jak jedna z Puchonek z piątego roku mówi do jakiejś Gryfonki, że widziała Potter jak wychodzi z Zakazanego Lasu z bliźniakami i Lee Jordanem. Od razu się zatrzymałam. Pobiegłam w stronę wrót. Miałam właśnie zbiegać po schodach, kiedy ją zobaczyłam. Wchodziła po schodach ze spuszczoną głową, włosy zakryły jej twarz, ale wystarczyło jedno spojrzenie i już wiadomo, że coś ją trapiło. Moi bracia i Jordan szli za nią w odległości pięciu metrów. Coś tu nie grało. Zazwyczaj moi bracia nie dawali jej spokoju. Fred miał właśnie coś powiedzieć, ale podniosłam rękę na znak, żeby nic nie mówił. Uśmiechnęłam się. Pisnęłam i upuściłam książki, zbiegałam po schodach aby mocno ją przytulić. Przez chwilę tak trwałam dopóki poczułam jak się rozluźnia. Odsunęłam się od niej i się szeroko uśmiechnęłam, odpowiedziała mi tym samym. 

 - Idziesz do biblioteki? – zapytałam.

- Mogę iść. – odpowiedziała.

Rzuciła szybkie  "pa" do chłopaków i się odwróciła w stronę drzwi. Zrobiłam to samo. Weszłyśmy szybkim krokiem po schodach. Chciałam jej opowiedzieć co z Magdą i Luną znalazłyśmy, ale to chyba nie czas na to. Zerknęłam w stronę Ady. Na twarzy miała wypisany ból i udrękę.

- Ada? - spytałam.

- Hm? - mruknęła.

- Co się stało? 

- Później. 

Odpuściłam. Nie ma co drążyć teraz tematu, kiedy Ada nie chce. Wiem, co oznacza mieć sekrety... Ja mam... Dziennik. Zostawiłam go w torbie w bibliotece. O nie. Przyspieszyłam kroku.

- Ada szybciej... - powiedziałam i zaczęłam biec.

Nie, nie, nie. Tom. Oby dziewczyny go nie znalazły.

- Gin?- usłyszałam głos Ady.

- Szybciej... - tyle co mogłam jej powiedzieć.  

Jak mogłam być na tyle głupia aby go zostawić. Już niedaleko.  Jeszcze jeden skręt. Przede mną pojawił się Irytek. Jak ja go nienawidzę! Spojrzał na mnie. Przeszłam koło niego. Usłyszałam jego rechot, a później głos Ady.

- Iryt won mi stąd, idź podręczyć kogoś innego, a jak mi stąd zaraz nie odejdziesz to zawołam Barona. - powiedziała.

Drzwi do biblioteki były tak blisko. Zanim zdążyłam złapać klamkę i wbiec, ktoś chwycił moje ramię i mnie przytrzymał. Odwróciłam się z wyrzutem wypisanym na twarzy. To Ada.

- Chcesz wbiec do biblioteki? Gin, nie wiem po co biegłyśmy, ale jak chcesz jeszcze kiedyś wejść do biblioteki to, nie radzę do niej teraz wbiegać. - powiedziała.

- Okej. - odpowiedziałam tylko i odwróciłam się. 

Otworzyłam drzwi i weszłam do pomieszczenia. Szybkim krokiem poszłam do stołu, przy którym siedziały dziewczyny, a na jednym z krzeseł leżała moja torba. Nie ruszona... Chyba. Westchnęłam i usiadłam na miejscu koło Luny. Nie zwróciły na mnie uwagi. No tak.

- Dziewczyny, Ada przyszła. -szepnęłam.  

To zwróciło ich uwagę. Podniosły głowy i zerknęły na mnie. Przewróciłam oczami i spojrzałam na Adę, która pytający wzrokiem patrzyła na nasz stół. Magda, wstając o mało co, go nie wywróciła. Podeszła do Ady i ją mocno przytuliła, Luna zrobiła to samo. Później znowu usiadły, a moja starsza przyjaciółka zajęła miejsce naprzeciwko mnie.

- Dobra, o co chodzi? - szepnęła do nas.  

Magda podała jej książkę, którą właśnie czytała i pokazała palcem miejsce, które powinna zacząć.

- Przeczytaj. – szepnęła.

Wiedziałam co czyta. Wszystkie trzy już to widziałyśmy. Respice Memoria – spojrzeć w wspomnienia. To była jakaś księga o czytaniu w myślach. Teraz szukałyśmy dokładniejszego wyjaśnienia. Ada jak przeczytała tekst wstała od stołu  podeszła do regału z księgami o wróżbiarstwie i wyjęła jedną z tych cienkich ksiąg. Usiadła i wertowała książkę aż znalazła odpowiednią stronę. Podałam ją Magdzie. Ta rzuciła wzrokiem na jej zawartość i oddała Lunie. Krukonka wzięła książkę i przeczytał uważnie to, co jej dano. Kiedy Luna podała mi książkę czułam podniecenie. Zaczęłam czytać.

Respice Memoria – spojrzeć w wspomnienia. Niewiele osób posiada ten dar, a to dlatego, że na całym świecie może żyć tylko pięć czarodziei i czarodziejek posiadający takie umiejętności. Kiedy taka osoba umiera w tym samym czasie rodzi się dziecko posiadające ten dar. Niewiele trzeba umieć aby go opanować. Wystarczy spojrzeć w oczy osoby, której chcemy poznać dane rzeczy o pewnej osobie, miejscu, rzecz itp. I mocno się skoncentrować na tym. Osoba z której chcemy wyciągnąć wspomnienie wpadnie w taki jakby trans. Wspomnienie zobaczą dwie osoby, w przeciągu sekundy.

Jaka jazda! Przecież to musi być super. Spojrzałam na Magdę. Patrzyła mi prosto w oczy. Nagle zobaczyłam jak biegnę i przytulam Adę na schodach. Później wszystko wróciło do normy. Spojrzałam z wyrzutem na moją przyjaciółkę, która się uśmiechała.

- Sorry Gin, musiałam sprawdzić czy działa. – powiedziała z uśmiechem.

- Jakoś nie wierzę w te twoje przeprosiny. – powiedziałam i  teatralnie się odwróciłam głowę.

- Oj, no, chciałam zobaczyć jak znalazłaś naszą przyjaciółkę. - powiedziała ze słodką minką przepraszającą.

- Nigdy tak już nie rób. – powiedziałam tylko.

- Nie obiecuję. – odpowiedziała.

Westchnęłam. Spojrzałam na moje przyjaciółki wszystkie patrzyły na mnie z zaciekawieniem.

- Co? – spytałam zdenerwowana.

- Ja jestem ciekawa skąd wiedziałaś, gdzie jestem.– powiedziała Ada, a reszta dziewczyn pokiwała głową.

- Och, to. – szepnęłam. – Usłyszałam jak jakaś Puchonka mówi, że  widziała cię jak wychodzisz z Lasu.

Potter spięła się.

- Co dokładnie mówiła? – spytała mnie.

- Nie wiem, usłyszałam tylko urywek rozmowy szły w przeciwnym kierunku.

- Aha. – szepnęła tylko.

Magda patrzyła na nią, ale Ada dzielnie patrzyła na regały. W końcu wstała od stołu.

- Idę do pokoju – powiedziała. – Muszę się zobaczyć z Willym.

- Do zobaczenia. – powiedziałam i pokazałam jej wzrokiem, aby wychodziła.

- Pa.– pożegnała się z nami i wyszła.

Też chciałam tak zrobić… Pogadać z Tomem. Muszę z nim rozmawiać. Bez tego czuję się pusta. Popatrzyłam na dziewczyny. Luna i Magda lustrowały się wzrokiem.

- Teraz wiemy, że jak mamy jakiś sekret to nie możemy patrzeć ci w oczy. – uśmiechnęłam się do Magdy.

- Tak. – szepnęła.

- Magda… - zaczęła Luna.

- Tak, wiem. Nie mogę tak tego używać, ale chciałam się dowiedzieć się co się stało.- mruknęła.

- Och Magda, nie czas, nie teraz. – powiedziała Luna.

- Tak wiem. – szepnęła.

- Ja już pójdę, muszę porozmawiać z Fredem, chciał mi coś powiedzieć. – skłamałam.

- Pa. – powiedziała Luna.

Spojrzałam na Magdę, która teraz siedział ze spuszczoną głową. Musiała wyczuć mój wzrok bo szepnęła coś na pożegnanie. Wzięłam torbę i wyszłam z biblioteki. Współczuję jej. Krukonka choć wie, jak używać daru, to nie wie, kiedy go używać. Nie ma wyczucia. Muszę jej w tym pomóc, ale najpierw Tom. Pobiegłam do łazienki na drugim piętrze. Marty nie było. Usiadłam pod ścianą i wyjęłam Dziennik Toma i pióro. Otworzyłam na pierwszej stronie. I napisałam.

Hej Tom.

Litery znikły i pojawiły się inne.

Witaj Ginevro.

Czemu mam taką potrzebę  z Tobą rozmawiać, Tom?

Nie wiem, ale spokojnie nie musisz się o mnie tak martwić.

Słucham?

Nie ważne.

Wiesz co to jest Respice Memoria?

Może.

Tom, moja przyjaciółka ma ten dar i nie wiem jak ukryć przed nią Ciebie.

Wiesz co to legilimencja? To coś bardzo podobnego.

Jestem na pierwszym roku, jeszcze mało wiem.

To zdolność do wydobywania uczuć i wspomnień z innego człowieka. Legilimencji można się nauczyć. Respice Memoria jest to rzadko spotykany dar, przed którym nie można się ochronić.

O nie, Tom.

Spokojnie. Wystarczy, że nie będziesz pokazywać, że masz jakiś sekret.

Spróbuję. 

Zamknęłam dziennik i wstałam.  Zamierzam pójść do Freda i z nim porozmawiać. Nie tylko o tym, że mam mnie kryć.

Siedziałam w pokoju wspólnym czekając, aż mój kochany braciszek wróci. Byłam w jego pokoju, ale tam go nie zastałam, ani jego, ani żadnego jego przyjaciela. W głowie wszystko sobie poukładałam, jak mam mu powiedzieć to wszystko i jak go przekupić. Dam radę. Zniecierpliwiona miałam właśnie wstawać i iść do pokoju po książki, aby odrobić lekcje, kiedy usłyszałam jak przez dziurę ktoś wchodzi. Odwróciłam głowę tak szybko, że o mało nie skręciłam sobie karku. Przez dziurę przechodził mój cel, kiedy zobaczyłam jak dwójka jego towarzyszy ma taki sam wyraz twarzy, zmartwiłam się. Chciałam podejść i przytulić tych dwóch denerwujących rudych osobników, ale musiałam działać zgodnie z planem, inaczej się nie uda. Wstałam powoli z kanapy i do nich podeszłam.

- Hejka! – zawołałam i stanęłam przed nimi.

- Ginny, nie teraz…- powiedział, tylko George.

- Jak nie masz czasu, to idź. – powiedziałam i spojrzałam na Freda. – Muszę z tobą porozmawiać.

- Ginny, naprawdę nie obraź się, ale nie mam ochoty z tobą rozmawiać. – odpowiedział mi Fred ze smutkiem w oczach.

- Idziesz i nie ważne czy chcesz, czy też nie. – powiedziałam chłodno. – Albo powiem coś komuś i ten ktoś już nigdy się do ciebie nie odezwie.

- Okej, pójdę. – odpowiedział mi.

Westchnęłam w duchu. Wzięłam jego rękaw i pociągnęłam w stronę wyjścia. O dziwo, nie protestował. Pociągnęłam go do jednego ukrytego przejścia, które na początku roku pokazała mi Ada. Weszłam i zamknęłam przejście. Pochodnie na korytarzu zapaliły się. W tym świetle Fred wyglądał jeszcze gorzej.

- Słuchaj, no – zaczęłam groźnym tonem. – później cię wypytam czemu zachowujesz się jak widmo. Teraz mam ważniejszą sprawę. Musisz mnie kryć. – kiedy to wypowiedziałam w jego oczach pojawiły się iskierki, a na twarzy, na chwilę, pojawił się cień uśmiechu.

- No siostrzyczko, gdzie chcesz się wymknąć? – zapytał już nie tym samym znużonym głosem, co wcześniej. Uśmiechnęłam się w duchu.

- Nie w takim sensie. Masz komuś kłamać, że ze mną rozmawiałeś. – powiedziałam.

- Przecież z tobą rozmawiam. – odpowiedział.

- Wcześniej. Ukrywam coś przed Magdą i Luną. Nie chce aby się o tym dowiedziały. -  powiedziałam.

- Okej. Nie obchodzi mnie co przed nimi ukrywasz, ale wiesz nic nie jest za darmo. – powiedział i posłał mi ten swój firmowy uśmiech.

- Wiem. Jeżeli zrobisz to, o co cię poprosiłam to załatwię ci rzeczy do tego żartu, co mi o nim mówiłeś.

- Naprawdę?

- Naprawdę.

- No to umowa stoi, siostrzyczko. – powiedział i podał mi rękę.

- Okej. – uścisnęłam dłoń. – Tylko nie mów nikomu o tym, co ci powiedziałam… A i uważaj, nie patrz Magdzie w oczy.

- Dlaczego?

- Wyjaśnię ci później. Obiecaj, że nikomu nie powiesz o czym tu rozmawialiśmy.

- Obiecuję.

- Fred?- spytałam tak  łagodnym tonem, że aż na mnie spojrzał.

- Taak? – przedłużył wyraz ze zdziwienia.

- Co się wam stało? – spytałam tym samym łagodnym tonem.

- O co ci chodzi?

- Nie kłam, wiesz dobrze o co chodzi.

- Nie ode mnie powinnaś to usłyszeć… To właściwie, nie moja sprawa.

- Fred…

- Nie powiem ci.

- Jest to związane z Adą?

- Może.

- Fred.

- Tak, jest to związane z Adą.

- Okej, tyle mi wystarczy.

Otworzyłam przejście. Fred wyszedł pierwszy. Latarnie zgasły zaraz po moim wyjściu. Zamknęłam przejście. O dziwo, Fred na mnie czekał. Już drugi raz zadziwił mnie tego wieczora. Szliśmy ramie w ramię w stronę Grubej Damy.

Kiedy weszliśmy do pokoju wspólnego, wszystkie pary oczu zwróciły się ku nam. „Od kiedy młoda Weasley przyznaje się do swojego brata?’’ – usłyszałam pewne szepty. Uśmiechnęłam się i poszłam do swojego pokoju. W pokoju, na moim łóżku siedział nie kto inny, jak Hermiona Granger. Rzuciła mi spojrzenie mówiące: „Można jeszcze wolniej?”. Popatrzyłam na nią ze zdziwieniem.

- Co ty tu robisz? – zapytałam.

- Umawiałyśmy się przecież, a ty się spóźniłaś piętnaście minut. – powiedziała z wyrzutem.

- Zapomniałam. Przepraszam.

- Spoko. To co, w czym mam ci pomóc?

- Myślałam, że wyraziłam się dosyć jasno, o co mi chodzi.

- O nie, kochana. Nie będę wypytywać twojego brata o to.

- Hermiona, no! Proszę!

- Że niby mam do niego podejść i powiedzieć: „Cześć Ron. Tak sobie pomyślałam może opowiedziałbyś mi trochę o swoich braciach bliźniakach?”

- No tak. On jest taki naiwny.

- Ginny. A co jeśli się spyta, po co?

- Odpowiesz mu, że jakaś dziewczyna zakochała się w bliźniakach i cię poprosiła o to, żebyś się zapytała jak ich odróżnić.

- Hmm… Może się udać.

- Hermiono…. Tak ci dziękuję! – rzuciłam się dziewczynie na szyje.

- No już spokojnie. A tak właściwie, po co ci to?

- Później ci wszystko opowiem. Nawet jeśli mój plan nie wypali. Teraz muszę iść do Ady… Do zobaczenia. – wzięłam torbę i wybiegłam z pokoju, zostawiając moją koleżankę samą.

Przebiegłam przez pokój wspólny do dormitorium mojej starszej przyjaciółki. Zapukałam i po chwili usłyszałam głośne „Wejść”. Uchyliłam ukryte drzwi i weszłam do środka. Zamknęłam je za sobą i weszłam głębiej do pokoju. Ada siedziała na jednym z dwóch foteli przed kominkiem. Uśmiechnęła się na mój widok. Bez zastanowienia zasiadłam w drugim fotelu. Patrzyłyśmy sobie w oczy przez dłuższą chwilę kiedy w końcu się odezwała.

- Co cię tu sprowadza, Gin?

- Niech się zastanowię… A już wiem! Twoje dziwne zachowanie.

- Jakie dziwne zachowanie? – wyglądała na rozluźnioną.

- Oj, ty już wiesz.

- Gin, ja naprawdę nie wiem o co ci chodzi. – niezła z niej aktorka, nie powiem.

- Dobra, zilustruję ci to. – odpowiedziałam. – Byłaś w lesie, wyszłaś z niego smutna, ale nie tylko ty, ale też twoi przyjaciele. Więc chcę wiedzieć, co się stało.

- Nie jestem gotowa, aby teraz o tym opowiadać. Mogę zadać ci pytanie?

Westchnęłam, ale kiwnęłam głową.

- Czemu w połowie drogi do biblioteki zaczęłaś biec?

- Nie ważne, coś mi odbiło na punkcie tego odkrycia.  

- A czemu wydałaś się przerażona?

- Myślałam, że ktoś nas śledzi. – zarumieniłam się i spuściłam głowę. Czułam, że nie ma to w ogóle sensu.

- Aha.

Siedziałyśmy w tej  ciszy dosyć długo, zaczęłam się czuć krępująco. Cały czas się wierciłam. Spojrzałam na zegarek, piętnaście minut już tu siedzę, czas coś zdziałać. Kiedy chciałam wypowiedzieć pierwsze słowa, przerwało mi natarczywe, głośne pukanie.

TOM II: Rozdział 7 - Pierwsze polowanie.

Hej!
To znowu ja!  A ze mną nowy rozdział!
Może nie jest zbytnio długi, ale da się go przeczytać.
Z góry przepraszam za literówki i wszystkie błędy!
Miłego czytania!
Ginny :*

___________________________~~*~~_________________________

                                                                          Ada

Na Merlina, jak mnie głowa boli. Co się stało? Która godzina? Powoli wróciły do mnie wspomnienia. Po wspomnieniach ból głowy zelżał i usłyszałam jakieś głosy. Powoli uchyliłam powieki. W pokoju panował półmrok, tylko 4 świece się paliły. Obróciłam głowę bardziej w prawo i zobaczyłam 3 postacie rozmawiające ze sobą obok ściany.
- Musimy jej to powiedzieć...  W końcu sama się dowie. - rozpoznałam głos Georga.
- Wiem... boje się o nią, że źle na to zareaguje. - drugi głos też był znajomy, tak to jest Lee.
- Zrobi co będzie chciała, ale my będziemy przy niej czuwać póki nad tym nie zapanuje. - Fred. Jednak to nie był sen, że przyszedł.
- Hej. - próbowałam odezwać się, ale wyszedł jedynie bardzo cichy szept. - Chłopaki. - spróbowałam głośniej i wtedy mnie usłyszeli.
George z ulgą na twarzy podszedł do mnie i spojrzał głęboko w oczy.
-Nic ci nie jest? - spytał się.
- Nie, wszystko dobrze tylko głowa mnie trochę boli. - odpowiedziałam szeptem, bo nie chciałam męczyć gardła.
- No i gardło? - zapytał Lee, podchodząc do mojego łóżka. W odpowiedzi kiwnęłam głową.
- Musisz się czegoś napić. - powiedział George.
- Masz. - podszedł Fred z kieliszkiem w dłoni. - To ci pomoże.- Wzięłam kieliszek w dłoń i poczułam ten cudowny zapach. Od razu jednym haustem wypiłam całość. Jakie to było pyszne. Oblizałam wargi.
- Co to jest? - zapytałam czując jak głos mi powraca.
- Jest mała sprawa. - zaczął Lee.
- To jest krew wymieszana z białym winem mugoli. - powiedział bez ogródek Fred.
- Co? - zapytałam. To niemożliwe. Czemu mi tak to smakuje?
- Twoja druga natura w tym wieku potrzebuje świeżej krwi, ale... - zaczął Lee.
-... ale dlatego, że jesteś człowiekiem to bezpośrednie dani ci samej krwi byłoby zagrożenie dla twojego życia i tym bardziej dla naszego życia. - dokończył George.
- Dlatego rozcieńczamy to w białym winie mugoli. - podsumował Fred.
Co? Chwila. Ja potrzebuję pić krew? Czemu? Czemu akurat teraz? Tyle pytań chciałam zadać chłopakom, ale tylko jedno udało mi się wypowiedzieć.
- Czemu?
- Sami nie wiemy. Wiemy tylko, że jeżeli dziennie nie wypijesz trzech kieliszków krwi to możesz strasznie osłabnąć lub w ogóle stracić nad sobą kontrolę. - powiedział George. 
- My jednak trochę poczytaliśmy i wychodzi na to, że długo nie wytrzymasz na krwi pomieszanej  winem... Potrzebujesz świeżej samej krwi... Musisz polować. - wyjaśnił Lee.
- Dobrze... teraz... potrzebuje trochę czasu, aby pomyśleć... możecie już iść. Dam sobie radę. - powiedziałam.
- Wrócimy jutro koło 15, aby sprawdzić jak się czujesz. - powiedział George. 
- Zostawiamy ci wino i torebkę krwi na poranek. - powiedział Lee.
- Pa. - powiedziałam tylko. 
Chłopaki wyszli, a ja od razu wstałam z łóżka. Poszłam do łazienki i zapaliłam dwie świece. Spojrzałam w lustro. To nie byłam ja. Wyraźne tęczówki, brak worów pod oczami, gładka skóra. Merlinie, co się ze mną dzieje. Jedyne co było mną w odbiciu to moje potargane włosy. Odwróciłam się od lustra, podeszłam do wanny i wpuściłam wodę. To był długi dzień, potrzebuje długiej kąpieli. Rozebrałam się. Weszłam do gorącej kąpieli i się zanurzyłam. Leżałam tak zanurzona przez jakieś pół godziny. Na mydliłam się i szamponem umyłam włosy. Owinęłam ręcznik wokół mojego ciała, a drugi na głowie, tak aby powstał 'turban'. Ponownie podeszłam do lustra. Na całe szczęście znów byłam sobą. Normalny kolor oczu i lekkie wory pod oczami. Ubrałam się w piżamę i wyszłam z łazienki. W pokoju spojrzałam na zegar. Była 21.15. Chłopaki przyszli tu o 16.30. Na Merlina! Prawie pięć godzin byłam nieobecna! Podeszłam do okna. Teraz dopiero zauważyłam, że pojawiły się zasłony, które zasłoniły okno. Od razu rozsunęłam zasłony. Była druga połowa października, a więc na dworze było już ciemno. Księżyc ukazywał się dzisiaj w okazałym 'rogaliku'. Jak na zawołanie jakiś ciemny kształt pojawił się na horyzoncie. Otworzyłam okno, a nocne powietrze otuliło mnie swoją chłodną aurą. Erin od razu wleciała i usiadła na biurku i wystawiła nóżkę. Podeszłam do niej i odwiązałam liścik. 

Witaj!                                                                                                                                               Dziś nic się nie stało. Jak chcesz mogę ci przysyłać Proroka. Chcesz? Jak wyjdziesz z pokoju to powiadom mnie. Spotkamy się. Mam nadzieję, że długo tam nie zabawisz. 

Zars

Chociaż on, może mi jakoś pomóc. Od pierwszego listu wiedziałam, że mogę mu zaufać. Więc wzięłam pióro i na odwrocie pergaminu napisałam wiadomość.

Dziękuje, ale nie potrzebuje Proroka. Dziękuje też za wysyłanie wiadomość Zars. Z chęcią cię poznam. Jakoś czuję, że wyjdę z tej pułapki i to już niedługo. Do zobaczenia.

Ada

Tylko spojrzałam na sówkę, a ona od razu wystawiła nóżkę. Przywiązałam list do jej nóżki i Erin wyleciała przez okno. Uśmiechałam się jeszcze przez kilka sekund. Na moim ramieniu usiadł mój kochany Willy. Patrzyłam w jego piękne oczka i widziałam w nich wsparcie. 
- Jak dobrze, że ty zawsze jesteś ze mną - szepnęłam. 
Poczułam jak powieki mi ciążą, ziewnęłam. Zamknęłam okno i wskoczyłam do łóżka. Przykryłam się miękką pościelą i zamknęłam oczy. Jedyne co pamiętam przed odejściem w świat snów to głos w głowie. ' Na zawsze. ' 

*** 

Obudziłam się z bólem głowy. Podniosłam się z pozycji leżącej do pozycji siedzącej. Spuściłam nogi na miękki dywan, powoli wstałam z łóżka tak aby nie zakręciło mi się w głowie. Podeszłam do szafki, w której w środku była zamrażarka na wino i krew. Otworzyłam ją, wyjęłam białe wino i woreczek krwi. Sięgnęłam po kieliszek. Nie wiedziała co pierwsze wlać. Więc bez zastanowienia, wyjęłam kurek z butelki wina i zapełniłam 1/4 kieliszka. Później sięgnęłam po krew. Rozerwałam woreczek u góry i zapełniłam resztę kieliszka. Kiedy 'napój' był gotowy wypiłam go duszkiem. Smakował ta cudownie. Otrząsnęłam się z tego transu. Spojrzałam na zegar. 12! Podeszłam do okna i otworzyłam je. Wczoraj tyle się wydarzyło. Za dużo. Najpierw wieść o tym, że będę musiała tu trochę posiedzieć. Później kłótnia z Fredem. Przyjście dziewczyn. Przyjście chłopaków. Wieść, że bez krwi źle się ze mną dzieje. Wśród tego chaosu nie dowiedziałam się czy Fred mi wybaczył czy nie. Kiedy pójdę na pierwsze... polowanie. Stojąc tak i wpatrując się w czubki drzew Zakazanego Lasu, zaburczało mi w brzuchu. No tak, prawie nic wczoraj nie jadłam, tylko dwie kanapki podczas czytania Sherlocka. Żołądek coraz bardziej upominał się o swoje prawa. Odwróciłam się do biurka. No przecież George przynieśli ją wczoraj. Na biurku stała srebrna taca a na niej piramida babeczek. Od razu do niej podeszłam i sięgnęłam po babeczkę, która była na samym szczycie. Ugryzłam smakołyk, który rozpłynął mi się na ustach. Czekoladowa. Usiadłam za biurkiem i zajadałam się pysznymi babeczkami o różnych smakach t.j.: waniliowe, truskawkowe, śmietankowe, orzechowe i karmelowe. Rokoszowałam się smakami i rozmyślałam o wspomnieniu tamtego dnia. 

Kiedy bawiłam się w pokoju, na dole rozległ się głośny trzask. Przestraszyłam się. Pobiegłam do pokoju Harry'ego i weszłam do szafy gdzie zawsze się ukrywałam jak się czegoś się bałam. Zamknęłam drzwi szafy tak, aby została mała szparka przez, którą mogłam wszystko widzieć. Po chwili do pokoju wbiegła mama z Harrym na rękach. Chciałam do niej wybiec i się przytulić, ale spostrzegła mnie. Nagle poczułam ja nieruchomieje. Mama podeszła do łóżeczka mojego brata i położyła go tam. Potem komodę przesunęła pod drzwi. Stanęła nad Harrym i zaczęła bardzo szybko poruszać ustami. Zaraz za drzwiami rozległ się syczący głos. Nie chciałam go słuchać. Chciałam zatkać uszy, ale powstrzymywało mnie coś. Nie rozumiałam tych słów. Rozległ się głośny huk, a razem z tym odgłosem drzwi wybuchły. Chciałam krzyknąć, ale nie mogłam. Do pokoju wszedł straszny facet. Nie chciałam patrzeć na jego twarz. Koło jego nóg wił się długi wąż. Spostrzegł mnie, ale nic nie zrobił. Mama też coś zaczęła mówić. Nagle w pokoju rozbłysło zielone światło. Wiedziałam co to znaczy. Tato i mama tłumaczyli mi, że jak zobaczę gdzieś takie światło to  mam uciekać. Światło znikło, a mama upadła na ziemię. Łzy zaczęły spływać mi po twarzy. Mama umarła. Facet znów coś mówił. Ponownie rozbłysło zielone światło. Jednak ja już nie wytrzymałam. Zamiast smutku pojawiła się we mnie złość. Zmieniłam się i wyszłam z szafy, ale wtem facet jakby się rozpłynął w powietrzu. Spojrzałam na kojec. Harry był cały. Na czole jednak pojawiła się dziwna blizna. Ponownie zmieniłam się. Podeszłam do ciała matki i uklękłam. Ucałowałam ją w czoło. - Obiecuje, będę chroniła brata. pomyślałam. Wyrwałam jej włosa. Wyciągnęłam medalik, który dała mi kilka dni temu i położyłam włosa na jej zdjęciu. Harry patrzył na mnie. Łzy spływały mu po policzkach. Wyszłam z biegiem z pokoju. Zaczęłam schodzić po schodach, ale daleko szukać nie musiałam. Ciało mego ojca leżało na schodach. Podeszłam do niego. Kleknęłam i ucałowałam tatę w skroń. Powtórzyłam czynność  wyrywaniem włosa. Znów pobiegła do Harry'ego. Weszłam do jego kojca i przytuliłam go mocno. Cały czas płakał. I ja też zaczęłam. - Spokojnie - powtarzałam cicho, nie wiem kogo chciałam uspokoić. Brata czy siebie. Nie wiem ile tak siedzieliśmy. Ale, wiem że kiedy do pokoju wszedł jakiś facet od razu wstałam i ukryłam brata za sobą. Spojrzał na mnie, a później na ciało mojej mamy. Wyszeptał coś i uklęknął koło niej. Patrzyłam na niego wojowniczo. Ale on całą uwagę skupiał na mojej mamie. Powtarzał jedno słowo, które bardzo dobrze znałam - Lily. Zaczął łkać. Zeszłam z kojca i podeszłam do niego. Poparzyłam na niego. Nie wydawał się mieć złych zamiarów. Podniósł wzrok i popatrzył na mnie. Otarł łzy i wstał. Wyciągnął dłoń do mnie i powiedział - Chodź, zabiorę cię stąd. Spojrzałam na jego dłoń, później na Harry'ego i na koniec w oczy mężczyzny, w których malował się smutek. - Po niego ktoś zaraz przyjedzie chodź. Podeszłam do Harry'ego i ucałowałam go w czoło spojrzałam mu w jego zielone oczka wytarłam łzy z policzków. - Spokojnie, już jesteś bezpieczny. Powiedziałam chodź nie wiedziałam co się stało ze strasznym facetem. Odeszłam od niego i złapałam za dłoń faceta. Wyprowadził mnie przed drzwi domu. Spojrzałam na zrujnowany dom. Potem coś szarpnęło i obraz zniknął.

Wstrząsnął mną dreszcz, na wspomnienie tamtego dnia. Wypuściłam babeczkę z ręki. Od razu się ogarnęłam. Podniosłam babeczkę z ziemi i wrzuciłam do kosza, który pojawił się koło mnie. Wspomnienia z dzieciństwa pochłaniały mnie jak myślodsiewnia. Podniosłam się  z krzesła i popatrzyłam na Willy'ego . 
- Leć.Spotkamy się w Zakazanym Lesie. - powiedziałam jak kiedyś.  
Spojrzał na mnie i wyleciał przez okno. Popatrzyłam na zegarek. 12.30 Jeszcze trochę czasu do przyjścia moich przyjaciół. Poszłam do łazienki się odświeżyć. Po kąpieli i umyciu zębów postanowiłam się pomalować. Rzęsy, róż i cienie brązowe, szminka ciemny róż i gotowa. Naszyjnik nieskończoność. Już przypominałam siebie taką jaką lubiłam. Nie jestem dziewczyną co siedzi godzinami w łazience, ale dzisiaj wyszła równa godzina. Stanęłam w oknie jak to już miałam w zwyczaju i patrzyłam na jesienne południe. Dzisiaj nie padało i czasami słońce wychodziło zza chmur aby ogrzać drżące ciała. Niektórzy uczniowie biegali i śmiali się. Niektórzy zabierali czapki i szaliki i wieszali je na drzewach. A reszta siedziała w ciepłym zamku. Zawiał chłodny wiatr. Zadrżałam i zamknęłam okno. Mam jeszcze więcej niż godzinę co mogę robić? Na biurku pojawiła się piłka. Spojrzałam na nią wymownie. Co mam z nią zrobić ? Odbijać od ściany? Podeszłam i wzięłam piłeczkę do ręki. Zaczęłam podrzucać do góry. Podrzuciłam i nie złapałam. Upadła na ziemię. Kopnęłam ją mocno. A ona uderzyła w ścianę i się odbiła. Kiedy leciała złapałam ją w dłoń. Ponownie rzuciłam w ścianę, ale lżej. Znowu się odbiła, ale mocniej niż ja rzuciłam. No tak, tu nigdy nie będzie zwyczajnej mugolskiej piłki. W dłoni miałam piłkę ' odbijaczkę '. Tym mocniej się ją rzuca tym mocniej się odbija od powierzchni. Mocno rzuciłam piłkę,a ona tak mocno odbiła się od ściany że musiałam kucnąć aby nie dostać. Odbiła się jeszcze od ściany za mną, o mało co nie trafiła w okno i znowu od ściany przede mną i cały czas tak wędrowała z tą samą prędkością. Leżąc na ziemi  wyciągnęłam różdżkę i zawołałam 
- Accio piłka!
Piłka natychmiast znalazła się w mojej dłoni. Westchnęłam z ulgą. Co mam zrobić z tą piłką? Po co mi ona? Dosyć lekka piłka koloru bordo, która odbija się od ścian, po co mi to? Wiem! Rzuciłam nią o ścianę zmieniłam się w białą tygrysicę. Zaczęłam biegać i po pokoju próbując złapać piłkę. Bawiłam się jak dziecko. Biegałam, zawracałam aż w końcu udało mi się ją złapać. Zmieniłam się w człowieka. Piłkę odłożyłam na łóżko. Spojrzałam na zegarek. 15.00. Długo biegałam za piłką. Jednak być pół zwierzęciem to też mieć połowę ich rozumu.  Zaśmiałam się pod nosem. Po chwili rozległo się pukanie do drzwi. Jacy oni punktualni.
-Proszę! – krzyknęłam.
Do pokoju pierwszy wszedł George, za nim Lee, a na końcu Fred. Chyba mi wybaczył…
- No to co? – zapytałam. Chłopaki popatrzyli po sobie. – Wychodzę.
- Tak. – odpowiedział George.
- No to idziemy do Zakazanego, znam świetne miejsce na polowanie.- próbowałam nie zdradzać, że na samą myśl, że muszę zabić coś aby napić się krwi. Właśnie podchodziłam do drzwi, kiedy ktoś złapał mnie za rękę.
- Poczekaj. – powiedział Lee.
Popatrzyłam na niego ze zdziwieniem i przypomniałam sobie, że nie mogę przechodzić przez drzwi.
- Już. – powiedział Fred.
A więc szybko przeszłam przez drzwi bojąc się, że pokój odrzuci mnie i będę musiała zostać w środku. Stojąc już na korytarzu niemal podskakiwałam. I co z tego że idę na polowanie? Nie jestem uwięziona! Jestem wolna! Patrzyłam na chłopaków ja się wleczą za mną.
- Szybciej no! – poganiałam  ich. Tak chciałam wyjść na dwór.
Kiedy byliśmy na błoniach już nie wytrzymałam i zaczęłam biec w stronę Zakazanego Lasu. Jestem wolna! Przy skraju lasu zatrzymałam się i odwróciłam się. Moja trójka przyjaciół truchtała do mnie. Kiedy byli już koło mnie odezwałam się.
- Zaprowadzę was na polanę. Tam jak była mała goniłam króliki. Wiem to dziwne. Króliki w Zakazanym Lesie. – powiedziałam. – Zaczaruję was aby was nie czuć a ni nie widzieć jak będę polowała. Nie chce wam zrobić krzywdy.
- Okej. – powiedzieli zgodnie.
Zaczęłam iść w stronę mojej polany. To była średniej wielkości polana, gdzie króliki miały nory. Nie wiem skąd się tam wzięły. Pamiętam, że polanę znalazłam ja pobiegła za pewnym motylem. Króliki były wtedy sprytniejsze ode mnie, ale to już nie będzie zabawa. To prawdziwe polowanie. Kiedy byliśmy już na skraju polany zaczarowałam przyjaciół i powiedziałam.
- Słuchajcie. Trzymajcie się blisko lasu. Nie wchodźcie na polanę. Ok? – zapytałam.
- Tak – znowu ta dziwna zgodność.
Bez słowa odwróciłam się. Podeszłam na środek polany i zmieniłam się. Zdałam sobie sprawę, że nie wiem jak się poluje. Ale wystarczała jedna sekunda. Jeden moment. Jeden zaciekawiony królik. I już. Już stałam się łowcą. Spojrzałam na królika, który wyszedł z norki przede mną. Skoczyłam na niego. Ugryzłam w szyje. Królik jeszcze chwilę wił się. Kiedy przestał wyjęłam zęby. Oblizałam językiem i poczułam ten cudowny smak.  Teraz kontrolę przejęła zwierzęca część umysłu. Widzę tylko strzępki obrazów. 2 królik… 3… 4… 5…Tyle królików zabiłam nim znów ludzka część umysłu wzięła kontrolę nad ciałem. Zmieniłam się w człowieka. Nie chciałam tylu. Chciałam tylko dwa, może trzy. Upadłam na kolana. Klęczałam tak i patrzyłam na zmaltretowane ciało królika przede mną. Poczułam czyjąś dłoń na ramieniu.
- Choć. – usłyszałam głos przy uchu.
Nie wiedziałam kto to powiedział, ale wstałam. Czar przestał działać i widzę poważnego Georga, Lee i Freda. Widzieli jak zabijam te biedne zwierzęta.  Zaczęłam iść przed siebie.  Ktoś coś mówił, ale ja nie zwracałam uwagi na słowa. Szłam tak nie wracając na nic uwagi dopóki nie doszliśmy do głównych drzwi Hogwartu. Wchodziłam po schodach i usłyszałam pisk. Podniosłam szybko głowę. W moją stronę leciała rudowłosa dziewczyna. Rzuciła mi się na szyję. Ginny. No tak… Ona nie wie. Nie wie, że w każdej chwili mogę zmienić się w potwora. Odsunęła się ode mnie i się szeroko uśmiechnęła. Odpowiedziałam jej tym samym.
- Idziesz do biblioteki? – zapytała.
- Mogę iść. – powiedziałam.
Pożegnałam się z bliźniakami i komentatorem i poszłam z rudowłosą do biblioteki.